Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα να παραπονιέμαι σε μια φίλη μου ότι δεν κατάφερα να κάνω τα μαλλιά μου να ξαναμπλέξω. Οι ώρες εργασίας και οι ώρες του σχολείου δεν μου επέτρεπαν να ξεχωρίσω χρόνο εκτός από τα Σαββατοκύριακα, κάτι που πεισματικά δεν ήθελα να κάνω. Η φίλη μου αναρωτήθηκε γιατί δεν έκανα μόνος μου πλεξούδα στα μαλλιά μου. Όταν είπα ότι δεν ήξερα πώς να το κάνω, μου είπε: «Α, ξέχασα, είσαι μοναχοπαίδι. Δεν είχες κανέναν να εξασκηθείς με το να μεγαλώσεις».
Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα αν το να είμαι μοναχοπαίδι είχε απαγορευμένες εμπειρίες όπως αυτή.
Λίγο καιρό αργότερα, είχα μια άλλη συζήτηση με έναν διαφορετικό φίλο που με έκανε να σκεφτώ την κατάσταση του παιδιού μου. Αυτή η φίλη είχε αποφοιτήσει τον προηγούμενο χρόνο, και καθώς ανέφερα πώς θα έπρεπε να αρχίσω να κοιτάζω τα φορέματα νωρίς, σχολίασε πώς στην πραγματικότητα άργησα λίγο.
Η αποφοίτηση θα γινόταν σε τέσσερις μήνες. Ήμουν σοκαρισμένος με το πώς άργησα, αλλά μου είπε «όταν ζεις με δύο άλλα κορίτσια, αυτό το θέμα θα είχε ήδη αναφερθεί».
Δεν σκέφτηκα ποτέ πριν να είμαι μοναχοπαίδι. Ήταν απλώς κάτι που ήμουν. Ποτέ δεν σταμάτησα να σκέφτομαι: «Γεια, ίσως χάνω πολύτιμες εμπειρίες ζωής επειδή δεν έχω αδέρφια».
Μεγαλώνοντας ήμουν πάντα ικανοποιημένος. Ποτέ δεν ένιωσα απομονωμένη ή αποκομμένη. Άκουσα τους ενήλικες να ψιθυρίζουν στη μαμά μου για το πώς δεν φαίνομαι ποτέ βαριεστημένη ή μόνη, ενώ εκείνη είχε ωριαίες συναντήσεις. Μετά το σχολείο, πριν είχα αρκετή ελευθερία να πάω στο πάρκο ή στη βιβλιοθήκη, το σπίτι δεν ήταν ποτέ μέρος θλίψης για μένα. Πάντα έβρισκα κάτι να κάνω με τον εαυτό μου.
Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν θυμάμαι καλά, ποτέ δεν νευρίασα γι‘ αυτό.
Ήμασταν πάντα μόνο η μαμά μου, εγώ και η γάτα.
Αλλά τώρα, αφού αυτές οι δύο τυχαίες συζητήσεις πίσω στην πλάτη για στιγμές που έχασα να είμαι μοναχοπαίδι, τρέχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές που έχασα επειδή δεν είχα αδέρφια;
Ακούω συζητήσεις στην πραγματική ζωή και στην τηλεόραση για αδέρφια που δεν μιλούν πλέον λόγω διαφωνιών. Ή πώς το αδερφάκι τους είναι το άλλο τους μισό και δεν θα ήξεραν τι να κάνουν χωρίς αυτά.
Θα ήθελα να έχω κάποιον άλλο να με καθοδηγήσει; Ένας δάσκαλος στο ίδιο νοικοκυριό χωρίς τα αμερόληπτα μάτια ενός γονιού. Ή, θα ήθελα να ήμουν αυτός ο δάσκαλος; Κάποιος να κατευθύνει το νεότερο αίμα μου προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να μην κάνουν τα ίδια λάθη που έκανα εγώ;
Έχω μια ξαδέρφη που είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Στο baby shower, έκανε ένα σχόλιο για το πόσο δύο είναι αρκετά και δεν θα έκανε άλλα παιδιά. Το έχει μόνο αυτό για την κόρη της, οπότε δεν θα είναι μόνη.
Αναρωτιέμαι αν κρύβω τα συναισθήματά μου από τότε που απέκτησα τη συνείδηση του κόσμου. Ήμουν μοναχική και απλώς μασκαρεύω αυτά τα συναισθήματα με τις κούκλες Monster High μου;
Γιατί, πριν προλάβω να πάω στο πάρκο ή στη βιβλιοθήκη, ήμουν εγώ και αυτές οι κούκλες μέχρι το τέλος. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα προτιμούσα να κάνω παρά να παίξω με τους Frankie, Clawdeen και Dracularua. Αλλά θα ήταν ωραίο να είχα κάποιον να παίξει μαζί του..;
Υποθέτω, όταν το σκέφτομαι πραγματικά, στεναχωριέμαι λίγο που το παιδί μου ή τα παιδιά μου δεν θα έχουν θείες ή θείους. Κανένας να τρέχω πίσω από την πλάτη μου όταν είμαι πολύ αυστηρός για να παρακαλώ να είμαι πιο ωραίος. Κανείς να μην περάσει και να πει: „Γεια σου, χαλάω τον μικρό Timmy σήμερα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι‘ αυτό.“
Από πολλές απόψεις, οφείλω τις περισσότερες από τις ιδιότητές μου, τις καλύτερες και τις χειρότερες, στο να είμαι μοναχοπαίδι. Αναλογίζομαι πολύ την προσωπικότητά μου αυτές τις μέρες. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να οφείλεται στην εκκρεμή αποφοίτηση στο que.
Ήμουν κακομαθημένος; Σιγουρα οχι. Και έχω την αίσθηση ότι ανεξάρτητα από το χρηματικό μας καθεστώς, δεν θα ήμουν ποτέ. Η μαμά μου ήξερε πότε ήταν αρκετά και πότε ήταν πάρα πολύ.
Ωστόσο, έχω πολλά παιχνίδια.
Ίσως δεν είχα κανέναν να παίξω στο σχολείο με τις κούκλες μου Monster High, αλλά παρόλα αυτά είχα τους γονείς μου την καλύτερή μου φίλη με άφησαν να πάω στο σπίτι της για να παίξουμε μαζί. Εκτιμώ τον ποιοτικό χρόνο με τους άλλους, γιατί ξέρω ότι δεν θα συμβαίνει συχνά.
Επιπλέον, δεν είμαι τόσο ντροπαλή όσο νομίζω. Είμαι ακόμα ντροπαλός, αλλά όχι ότι πολύ. Όντας μόνος μου, έπρεπε να μάθω πώς να τα βάζω πέρα χωρίς βοήθεια. Η μαμά δεν μπορεί να είναι πάντα εκεί. Και, λοιπόν, ποιος αλλού θα ήταν, αν όχι αυτή;
Παρόλα αυτά, δεν θα ζήσω ποτέ εκείνες τις στιγμές που οι άνθρωποι μοιράζονται με έναν αδερφό και κανέναν άλλον. Είναι ένα διαφορετικό δέσιμο, το να μαθαίνεις πώς να είσαι στο ίδιο νοικοκυριό.
Ένας δεσμός που δεν θα μπορέσω ποτέ να μοιραστώ με κανέναν.
Εκτιμώ τη μητέρα μου. Μου έδωσε τόσα πολλά με ό,τι μπορούσε. Δεν θα είμαι ποτέ θυμωμένος μαζί της επειδή έχει μόνο εμένα.
Νομίζω, ωστόσο, ότι ίσως να ήμουν λίγο πιο σίγουρος αν είχα αδερφό. Κάποιος να με εκφοβίσει αρκετά εκεί που είχα πιο γερό κόκαλο στην πλάτη.
Διότι, αδερφική αντιπαλότητα. Ποτέ δεν είχα «τσακωθεί» με κάποιον που ήξερα ότι θα επέστρεφε στο τέλος.
Κάποτε είδα μια συζήτηση στο Twitter για το πώς τα κορίτσια με αδέρφια είναι πιο περιποιητικά και ευγενικά, αλλά τα κορίτσια με αδέρφια αγόρια είναι πιο κλειστά και λιγότερο συνδεδεμένα.
Είναι τρελό για μένα που δεν θα μάθω ποτέ για τι πράγμα μιλάνε. Γιατί δεν θα ζήσω ποτέ καμία πλευρά του φάσματος.
Αλλά νομίζω ότι είμαι ικανοποιημένος με αυτό.
