Η Lady Alicent of House Hightower, η Πράσινη Βασίλισσα του Westeros, η μητέρα του Aegon II Targaryen, η παιδική σύντροφος της πριγκίπισσας Rhaenyra και η άτυχη βασίλισσα του αληθινού, απερίσπαστου μίσους για τον εαυτό της.
Είναι αυτονόητο ότι οι σεναριογράφοι του HBO’s Σπίτι του Δράκου έκανε πολύ καλύτερη δουλειά με αυτόν τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα από τον αρχικό της δημιουργό George RR Martin. Και αρχικά αυτό φαινόταν σαν αδύνατο κατόρθωμα.
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ, το φανταστικό ιστορικό μυθιστόρημα που ενέπνευσε Σπίτι του Δράκου, ζωγράφισε την Alicent σε μια σφιχτή, μονοδιάστατη γωνία. Ήταν η επιτομή του υπερβολικού και άτονου τροπαίου της «κακής θετής μητέρας».
Δεν είχε βάθος, χαρακτηρισμό, ήθος, ούτε καν σωστά σχεδιασμένα κίνητρα. Από τότε δεν πρόκειται για επίθεση στη γραφή του Μάρτιν ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ προορίζεται να είναι μια αναξιόπιστη αφήγηση για την άνοδο του House Targaryen.
Αλλά ο showrunner Ράιαν Κόνταλ και οι ηθοποιοί Emily Carey και Olivia Cooke είχαν την ευκαιρία να δώσουν πραγματική ζωή σε έναν χαρακτήρα που μερικές φορές έφτανε σε επίπεδα κακίας της Disney.
Έκαναν την Alicent σε ένα πραγματικό πρόσωπο με απόχρωση και συναίσθημα, και ένας έξυπνος τρόπος με τον οποίο οι συγγραφείς εξασφάλισαν ότι θα γινόταν η κατάλληλη πρωταγωνίστρια σε αυτό το περίπλοκο πολιτικό ταπητουργείο ήταν να της δώσουν το μοιραίο ελάττωμα της απέχθειας του εαυτού.
Η Alicent είναι μια γυναίκα που δεν αντέχει να κοιτάξει στον καθρέφτη και οι αυτοκαταστροφικές της τάσεις θα είναι για πάντα ο μεγαλύτερος αντίπαλός της.
Ο Rhaenys το έθεσε καλύτερα: «Δεν επιθυμείς να είσαι ελεύθερος, αλλά να κάνεις ένα παράθυρο στον τοίχο της φυλακής σου. Έχετε φανταστεί ποτέ τον εαυτό σας στον Σιδερένιο Θρόνο;»
Αυτό το απόσπασμα συνοψίζει τέλεια την ανικανότητα των Alicents να σκεφτεί και να παλέψει για τον εαυτό της απλώς και μόνο επειδή δεν θα θεωρήσει ποτέ τον εαυτό της άξιο για τίποτα.
Αλλά πρέπει να κάνουμε πίσω και να αναρωτηθούμε ποιο είναι ένα μοιραίο ελάττωμα και γιατί είναι αυτό ένα τόσο σημαντικό εργαλείο για να το χρησιμοποιούν οι συγγραφείς όταν δημιουργούν έναν περίπλοκο, συναρπαστικό χαρακτήρα;
Είναι ένα λογοτεχνικό εργαλείο που χρησιμοποιείται συνήθως σε ελληνικές τραγωδίες που δίνει στον πρωταγωνιστή ένα χαρακτηριστικό ή ένα ελάττωμα που οδηγεί τελικά στην πτώση τους. Αλλά αυτό το τροπάριο δεν βρίσκεται μόνο στην αρχαία αφήγηση, βρίσκεται στη χριστιανική θεολογία. Και αυτή η σύνδεση με το θρησκευτικό κείμενο είναι συγκλονιστικά σχετική με την ιστορία και τον χαρακτήρα του Alicent.
Η οικογένειά της, οι Hightowers, χρηματοδοτούν οικονομικά το Faith of the Seven εδώ και αιώνες.
Το Alicent είναι προϊόν θρησκευτικού τραύματος και αποτελεί παράδειγμα του πώς οι μοναρχίες και οι θρησκευτικοί θεσμοί έχουν καταστρέψει ιστορικά αυτούς που ζουν μέσα σε αυτές τις κοινωνίες.
Σπίτι του Δράκου υποστηρίζει ότι ούτε μια βασίλισσα επτά βασιλείων δεν μπορεί ποτέ να επωφεληθεί από ένα τόσο τοξικό σύστημα.
Ο Κόνταλ και ολόκληρη η ομάδα συγγραφέων πήραν ένα λογοτεχνική συσκευή που έχει χρησιμοποιηθεί για εκατοντάδες χρόνια και την έχει εφαρμόσει στον πυρήνα του Alicent.
Κάθε βήμα που κάνει αυτός ο χαρακτήρας τροφοδοτείται από αυτό το ατελείωτο μίσος για το πρόσωπο που είναι. Σε νεαρή ηλικία, επιτρέπει στον πατέρα της να τη χρησιμοποιήσει ως πιόνι παιχνιδιού για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς.
Σε πολλές σκηνές, τη βρίσκουν να μαζεύει τα νύχια και το δέρμα της, η οποία είναι μια πραγματική διαταραχή που ονομάζεται δερματιλομανία. Αυτός ο συνεχιζόμενος αυτοτραυματισμός δείχνει στο κοινό τα μήκη που είναι διατεθειμένη να κάνει για να υποφέρει.
Και μάλιστα σχεδιάζει να σφετεριστεί τον θρόνο από τη Rhaenyra όχι από ανησυχία για τα παιδιά της ή το βασίλειο, αλλά επειδή δεν πιστεύει ότι οι γυναίκες είναι κατάλληλες να κυβερνήσουν τα επτά βασίλεια.
Έγινε η πικρή πράσινη βασίλισσα γιατί έπρεπε να παρακολουθήσει τη φίλη της, που έζησε μια ζωή με προνόμια, να κοροϊδεύει ανοιχτά την παράδοση και την πίστη. Κατά μία έννοια, η Rhaenyra είναι ο τέλειος αντίπαλος αυτού του νέου Alicent Hightower.
Η Rhaenyra είναι μια γυναίκα που ζει χωρίς συνέπειες και πιστεύει ότι είναι ανώτερη από τους άλλους. Η Πριγκίπισσα του Dragonstone βλέπει τον εαυτό της ως μια γυναίκα που δεν θα μπορούσε να κάνει κακό. Η Alicent, από την άλλη πλευρά, είναι μια γυναίκα που ξέρει ότι είναι θύμα των θεσμών κάτω από τις οποίες βρίσκεται, αλλά αρνείται να κάνει οτιδήποτε γι‘ αυτό γιατί πιστεύει ότι «έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα».
Αυτό είναι που κάνει Σπίτι του Δράκου‘s Alicent ο λαμπρός χαρακτήρας που είναι. Είναι μια θλιβερή φιγούρα που δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε ενσυναίσθηση και να την παρακολουθούμε νευρικά καθώς κάνει τη ζωή της και τις ζωές όλων γύρω της μια ζωντανή κόλαση.
Η ιστορία της Alicent Hightower είναι μια αληθινή αηδία για το ποιος αναγκάζεται να γίνει λόγω του σιδερένιου αγκάθου, είναι μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία που μας προειδοποιεί να μην αφήσουμε ποτέ τις βαθύτερες ανασφάλειές μας να μας κατατρώξουν και να οδηγήσουν σε κάθε βήμα μας. Εμείς ως θεατές τώρα πρέπει να περιμένουμε με αγωνία και να δούμε αν η Alicent θα μπορέσει να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες του Westeros ή να δεθεί για πάντα από αυτές και να την αφήσει να την παρασύρει μέχρι το πικρό τέλος.
